Πώς να την πούμε άραγε; Αλλά και ποιος μπορεί να μην προβληματιστεί μετά το χτεσινό συλλαλητήριο; Κατανοητό ότι η άγνοια σε συνδυασμό με την ανασφάλεια οδηγεί σε εθνικιστικό παροξυσμό, ακραία κινδυνολογία και τυφλή επιθετικότητα. Μοιραία θα ακολουθήσουν πολιτικές αμφισημίες, πόλωση και τακτικισμοί. Όλα εξαιρετικά επικίνδυνα και αντιπαραγωγικά στη σημερινή συγκυρία της χώρας και ανθυγιεινά για την κοινωνική και τη ζωή μας ως πολιτών.
Γι’ αυτό και επειδή το πρόβλημα είναι κεντρικό και συμπυκνωμένο, εκρηκτικό και διχαστικό για την κοινωνία μας, ας κάνουμε μια προσπάθεια να μιλήσουμε στους φίλους και τους γνωστούς μας που φοβούνται για το «όνομά» της. Με απλά επιχειρήματα για το Μ της ΠΓΔΜ, για τον ΟΗΕ, για τις εκατόν πενήντα άλλες χώρες που το έχουν από καιρό αναγνωρίσει, για την ιστορία, για τις συνέπειες και τους κινδύνους της απομόνωσης, για τη σημασία της λύσης.
Ας μην κουραστούμε να εξηγούμε, πεζά πειστικά λόγια χρειάζονται στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, μεγάλο ποσοστό των οποίων ήταν και δυνάμει παρόν στο συλλαλητήριο. Η πόλωση βοηθάει μόνο την άρνηση, τον εγκλωβισμό, τη μεγέθυνση των φοβικών συνδρόμων, γι’ αυτό ας μείνουμε σταθεροί καθημερινά, πρακτικά και χωρίς υποτίμηση στο διάλογο.
Οι διαξιφισμοί για τον αριθμό των συμμετεχόντων, οι γραφικότητες και τα ευτράπελα, ο τρελός στρατηγός, οι καλόγριες και τα πολλά ράσα, οι ΧΑ, ας μη μας κλείσουν στον κύκλο του οικείου μας «προοδευτικού» ναρκισσισμού που χλευάζει και υποτιμά με ευκολία. Ας κρατήσουμε το φλεγόμενο κτίριο της κατάληψης και τους βουλευτές που συμμετείχαν, ως φόβο για τα χειρότερα, ώστε να πάρουμε σοβαρά και να εμποδίσουμε την τοξικότητα να επεκταθεί. Αλλά το διακύβευμα είναι ο διάλογος με τον ευρύτερο κόσμο που μας περιβάλλει, που πρέπει να μείνει ζωντανός και να τον κερδίσουμε νικώντας τον ανορθολογισμό που φέρνει ο πανικός, δικαιολογημένος ή αδικαιολόγητος, στους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου